ادبیات و پیشینه تاب آوری

برای اصطلاح تاب­آوری تعاریف زیادی از سوی صاحبنظران گفته شده است که به برخی از آن­ها در زیر اشاره می‌شود. تاب­آوری توانایی کنار آمدن با مشکلات است. تاب­آوری فرار از مشکلات نیست اما این توانایی را به فرد می‌دهد که از مشکلات عبور کند، از زندگی لذت ببرد و فشارها و استرس­ها را بهتر حل نماید. تاب­آوری توانایی حرکت با مشکلات است یعنی هر چند فرد با مشکل، استرس و نگرانی روبرو باشد بتواند فعالیت و وظایف روزانه خود را انجام دهد(هم روانی و هم جسمانی) و کمک می‌کند که افراد در برابر مشکلات روانی مثل افسردگی و عصبانیت از خودشان محافظت کنند(اسپرینگیت[۱] و همکاران،۲۰۱۱).

تاب­آوری چگونگی برخورد موفقیت­آمیز فرد با چالش­های زندگی در هنگام رویارویی با استرس و یا آسیب است. نظریه تاب­آوری بر جنبه‌های قوی و آسیب­ها ساخته شده­است و نحوه ادراک از رفتار انطباقی به وسیله پذیرش توانایی فرد برای کنار آمدن فرد با خطر و مصیبت است(بتکورت، میرز-اوکی، چارو  و هانسن[۲]،۲۰۱۳).

تاب­آوری عبارت است از توانایی بازیابی تجربیات منفی(لازاروس[۳]،۱۹۹۳؛ نقل از شفیع زاده،۱۳۹۱). در سوابق پژوهشی روان­شناختی واژه تاب­آوری مترادف با دانش واژه­های ذیل است که عبارتند از: هوش هیجانی گلمن، یادگیری خوشبینی سلیگمن، احساس معنای فرانکل، کامیابی سیبرت و ترمیونت، یادگیری کاردانی روزنهان و خودباوری راجرز(مدی و خوشابا[۴]،۲۰۰۵).

لازاروس(۱۹۹۳) تاب­آوری را به­عنوان ظرفیت افراد برای مقاومت کردن در برابر سختی­ها، برای بر گذشتن از ناملایمات و حرکت برای زندگی سالم همراه با رفاه و خوشی برای آینده مشخص کرده­است.

ورنر و اسمیت[۵](۱۹۹۳)، تاب­آوری را سازگاری ذاتی خود اصلاح­گری بشر می­دانند و می‌گویند آن­هایی که تاب­آور هستند، انعطاف­پذیرتر هستند.

والر[۶] (۲۰۰۱)، معتقد است که تاب­آوری ظرفیتی انسانی در همه افراد برای تغییر، صرف نظر از خطر تهدیدکننده است و تاب­آوری را به­عنوان سازگاری مثبت در واکنش به شرایط ناگوار تعریف می‌کند، که این رایج­ترین تعریف از تاب­آوری است.

[۱]. Springgate

[۲] Betancourt, Meyers -Ohki,  Charrow & Hansen

[۳] Lazarus

[۴]Maddi & Khoshaba

[۵] Werner & Smith

[۶] Waller